“Birçok kişiyle konuşuyorum, ama kimseyle gerçekten konuşmuyorum.”

Modern çağın çelişkilerinden biri de bu: Her zamankinden daha bağlıyız ama her zamankinden daha yalnız hissediyoruz. Telefonda binlerce bağlantı, sosyal medyada yüzlerce yorum… Ama içimizde kocaman bir boşluk.

Dijital Bağlantı ≠ Duygusal Bağ

Bir bildirim kalbimizi hızlandırıyor, ama o kalp bir süredir yalnız atıyor. Çünkü gerçek temas eksik. Göz göze bakmadan, dokunmadan, suskunluğu birlikte taşıyamadan yaşanan iletişim bir illüzyona dönüşüyor.

Yalnızlık Artık Görünmez

Kalabalıkların içinde, partilerde, iş yerlerinde, kahve molalarında içten içe yalnız hisseden insanlarla doluyuz. Ve çoğu zaman bu yalnızlığı kimse bilmiyor. Çünkü “yalnızım” demek zayıflık gibi algılanıyor.

Bu Yalnızlık Ne Söylüyor?

• İçeride bir temas arayışı var. Ama bu temas bir ekranla kurulamaz.
• Kendine yabancılaşmışız. Kendimize ait sessizlikleri bile taşıyamaz haldeyiz.
• Kalabalıkta olmak, yalnızlığın ilacını sunmuyor. Bazen daha da derinleştiriyor.

Ne Yapabiliriz?

Adım	Yarar
Gerçek Sohbetler	Yüz yüze, göz teması kurarak konuşmalar içsel teması onarır.
Yalnızlığı Suçlama	Yalnızlık bazen içsel dönüşüm için bir davettir.
Sosyal Medya Molaları	Gerçek bağların fark edilmesini sağlar.

Son Söz

Yalnızlık utanılacak bir şey değildir. Bazen kendi içimizin yankısını duymak için gerekli sessizliktir. Ama bu sessizliği bastırmak yerine duymayı seçersek, kalabalıklar içinde kaybolmak yerine kendimizi bulabiliriz.

“Belki de sorun yalnız olmak değil, yalnız hissedip bunu kimseye söyleyememektir.”

Bir mesaj, bir göz teması, bir içten “nasılsın?” bile birinin karanlığını aydınlatabilir. Belki de ilk adım, bu yazıyı okuyan sensin.